Tot de schrijvers die zich op haar leven hebben gebaseerd, behoren de Engelse schrijfster Eleanor Hibbert, die onder het pseudoniem Jean Plaidy meerdere romans over haar schreef, de Duitse schrijfster Tanja Kinkel (Die Löwin von Aquitanien, 1991) en Alison Weir, die na haar historische biografie over Eleonora van Aquitanië de stof ook in romanvorm verwerkte (The Captive Queen, 2010). [82] Eugenius III verbood de scheiding en bevestigde mondeling en schriftelijk het koninklijke huwelijk en verbood hen ooit nog eens hun bloedverwantschap ter sprake te brengen. Hendrik liet Eleonora arresteren en gaf haar huisarrest in Engeland. Ze zorgde ervoor dat haar dochters (en kleindochters) werden uitgehuwelijkt aan de belangrijkste vorstenhuizen van Europa. Daartegen pleit echter het feit dat Eleonora tot dan toe de talrijke affaires van Hendrik, waaruit meerdere kinderen waren voortgekomen, had genegeerd. Franse kroniekschrijvers uit de 13e eeuw, zoals Philippe Mouskes, beweerden zelfs dat Eleonora deelnam aan diabolische processies en dat haar voorouders een pact met de duivel hadden gesloten. Eleonora af Aquitanien (Aliénor) (1122/1124 – 1. april 1204) var fransk dronning 1137-52 og engelsk dronning 1154-89. Eleanor of Aquitaine: The Mother Queen. De moord op Becket is in talloze handschriften verbeeld: Tot in het klooster van Egmond in Holland werd er schande gesproken van de moord, zo kunnen we lezen in de Annalen van Egmond. Die had ze laten maken toen ze eerst Hendrik II en later Richard Leeuwenhart in Fontevraud had laten begraven. Toen Hendrik II dan ook nog eens begon om voor zijn jongste zoon, Jan, een territoriale erfenis af te splitsen en hierdoor het grondgebied van de drie oudste zonen inperkte, leidde dat tot een openlijke opstand van de oudste zonen tegen Hendrik, die tot een brede rebellie uitgroeide. Daarnaast vermelden bronnen haar intelligentie, gevatheid en openhartigheid, wat tijdgenoten aantrekkelijk vonden.[20]. Haar terugkeer valt bovendien in een periode waarin haar rol als regentes in Engeland in toenemende mate aan belang had ingeboet, nadat Hendrik een goed functionerend bestuursapparaat had opgezet. Hij werd zelfs beschuldigd van een seksuele relatie met de verloofde van zijn zoon Richard, de zuster van de koning van Frankrijk. Als erfgename van een dynastie, die ouder en roemrijker was dan Hendriks Angevijnse of Normandische dynastie, wilde Eleonora bovendien niet toestaan dat Aquitanië definitief in het Rijk van de Plantagenets opging. Op 29 december 1170 bestormden vier ridders het altaar van de kathedraal en vermoordden Becket ter plekke. [10] De belangrijkste bronnen over Eleonora's leven zijn een aantal Engelse schrijvers. Die eiste een ongehoord hoog losgeld voor zijn vrijlating. Als Hendrik in Engeland was, reisde zij rond in de Franse gebieden en vice versa. [91], De bronnen geven maar weinig aanwijzingen over hoe het tot een verbintenis kwam tussen Eleonora en Hendrik. Benoît de Sainte-Maure vermeldt in zijn Roman de Troie een "riche dame de riche rei" (v. 13468; "machtige dame van een machtige koning"), wellicht een verwijzing naar Eleonora. [79] De Siciliaanse schepen werden onderweg aangevallen door een Byzantijnse vloot (daar Byzantium in oorlog was met Sicilië) en daarna door een storm uiteengeslagen, waardoor de echtelieden elkaar kwijtraakten. [23] Zijn beide dochters begeleidden hun vader tot aan Bordeaux, waar hij hen vermoedelijk onder de hoede van de aartsbisschop achterliet. Deze aangelegenheid zorgde zelfs na de dood van Hendrik nog voor meningsverschillen tussen beide koningshuizen en bleef uiteindelijk zonder gevolg. Zo eiste ze een eed van trouw in Richards naam en stelde ze hofambtenaren aan. Het Engelse vorstenhuis Plantagenet en het Franse Capet streden niet alleen om voorrang op het politieke slagveld, maar ook op "het terrein der historische legitimering". Eleonora liet een nieuw zegel maken toen ze koningin-regentes van Engeland was. [99] Haar bepalingen (zogenaamde "writs"), die ze in nauwe samenwerking met Hendriks koninklijke ambtenaren uitvaardigde, hadden dezelfde rechtskracht als de bevelen van de koning zelf. [158] Het conflict eindigde met het ontzetten van William de Longchamps uit zijn positie en de benoeming van Jan tot troonopvolger, indien uit het huwelijk met Berengaria geen zoon zou voortkomen. [141] Een meedogenloze behandeling zou zijn gespannen relatie met zijn drie oudste zonen nog verder hebben aangetast en de machtsuitoefening in Eleonora's hertogdom duidelijk hebben bemoeilijkt. Eleonora’s rijkdom maakte haar tot een zeer aantrekkelijke huwelijkspartner voor de toekomstige koning van Frankrijk, Lodewijk VII. Eleonore van Aquitanië 1122-1204 Een bijzondere vrouw in het zomertij der middeleeuwen Aspekt, 2007. [39] Een gedetailleerde beschrijving van de elegante kleding van haar en haar hofdames is ons bij wijze van voorbeeld overgeleverd, terwijl Bernardus van Clairvaux deze scherp veroordeelde als overdreven luxe. [111] Als Margaretha's bruidsschat waren de beide koningen de Normandische Vexin overeengekomen, een streek waarvan de burchten van groot belang waren voor de controle van de verkeerswegen tussen Parijs en Rouen. Lodewijk VII moest haar met harde hand wegslepen uit Antiochië. [63] Ook voor de legende van een cohorte bereden en bewapende "Amazones" die Eleonora zou hebben begeleid is historisch niet aantoonbaar. Champagne werd tijdens deze oorlog grotendeels verwoest. Rond Eleonora's persoon begonnen tijdens haar leven mythen en legendes te ontstaan. [164] Petrus van Blois, die Eleonora op haar terugreis uit Sicilië had begeleid en daarna een tijd aan haar hof verbleef, wordt als de meest waarschijnlijke kandidaat voor het auteurschap beschouwd. Met Eleonora's gebieden erbij zou Hendriks domein op het Europese continent meer dan verdubbelen: met de Aquitaanse landen uitgebreid, strekte het gebied zich uit van Het Kanaal tot aan de Pyreneeën. [36] Blijkbaar was Eleonora ontevreden over haar onderkomen, want reeds in de winter van 1137 gaf Lodewijk de opdracht de vertrekken van de koningin te "moderniseren" en vergroten. [161], De precaire vrede hield amper een jaar stand, want begin 1193 kwam het bericht dat Richard op zijn terugweg uit het Heilige Land in Duitsland door de Babenbergse hertog Leopold V van Oostenrijk was gevangengezet en kort daarop aan keizer Hendrik VI was overgedragen. Hij was hertrouwd met Filippa van Toulouse, dochter van Willem IV van Toulouse. Tegelijkertijd werden alle reeds bestaande grondbezittingen en privileges van het aartsbisdom bevestigd. Hiertoe behoort het bericht over een vermeende echtbreuk van Eleonora met Saladin, die reeds door Matthew Paris werd vermeld. Hij trok zich het liefste terug in gebed. Eleonora trok zich daarna in de sinds lang door haar gesponsorde abdij van Fontevraud terug. 1122/1124[2] – Poitiers of abdij van Fontevraud,[3] 31 maart of 1 april 1204[4]) was hertogin van Aquitanië, door haar eerste huwelijk koningin van Frankrijk (1137–1152) en door haar tweede huwelijk koningin van Engeland (1154–1189). Arthur stierf in april 1203 tijdens zijn gevangenschap in Rouen. Er zijn ook aanwijzingen dat de affaire pas na Eleonora's terugkeer naar Frankrijk begon en dat ze pas publiekelijk werd opgemerkt toen Eleonora al een gevangene van haar man was. [196] Ook Thea Beckman wijdde haar roman De gouden dolk (1982) aan de Tweede Kruistocht, waarbij ook de huwelijksperikelen van Lodewijk en Eleonora ter sprake komen. In de 16e eeuw namen auteurs als John Stow en Samuel Daniel het verhaal weer op en voegden ze er extra details aan toe. Zowel haar zoon Richard als ook haar dochter Johanna werden hier begraven. Mutter dreier englischer Könige Warum hat Eleonore so viel fasziniert? Het hof dat Willem IX in Poitiers hield, genoot de reputatie een van de meest gecultiveerde in Europa te zijn. No need to register, buy now! De film kon bogen op een sterrencast: Eleonora werd gespeeld door Katharine Hepburn, Hendrik II door Peter O'Toole, de jonge Richard Leeuwenhart door Anthony Hopkins en de Franse koning Filips II door Timothy Dalton. Daardoor zou Hendrik een deel van zijn strijdkrachten op het Europese vasteland moeten achterlaten, terwijl hij die nodig had om zijn aanspraken op de Engelse troon te doen gelden. Het bericht over deze herovering zorgde in christelijk Europa voor bezorgdheid, omdat het duidelijk maakte hoezeer de tijdens de Eerste Kruistocht veroverde gebieden werden bedreigd. Plaatselijke hertogen en graven lieten geen kans voorbijgaan om hun eigen gebied of macht uit te breiden. Het was echter niet de verhoopte zoon. Het feit dat twee aan Eleonora toegeschreven oordelen elkaar tegenspreken lijkt hier eveneens op te wijzen. [78] Eleonora koos hun kant en verzette zich tegen het plan om Damascus aan te vallen, waarop ze opnieuw door Lodewijk werd gevangengezet. Eleonore von Aquitanien, Grabmal in der Abteikirche von Fontevraud (Frankreich) Eleanor of Aquitaine, tomb in the church of Fontevraud Abbey (France); 28 October 2006; German pedia, uploaded there by user UAltmann on 2006-11-03; UAltmann; [120] Tijdens het gevecht zou de neef van de graaf, die de geschiedenis zou ingaan als Willem de Maarschalk, zich door zijn moed hebben doen opmerken. Bernardus waarschuwde Lodewijk ook voor misleidende adviseurs en ging zelfs zover deze als vijanden van de Franse kroon te bestempelen. Eleonora wordt in geen van beide kronieken vermeld in verband met de gebeurtenis. De gewapende strijd die volgde liep uit op een overwinning voor Hendrik. Richard en Godfried zouden zich kort daarop bij hun broer aansluiten. Opvallend is dat de Engelse kroniekschrijvers, die eerder vooral melding hadden gemaakt van Eleonora’s vermeende seksuele escapades, nu positiever over haar begonnen te schrijven. Hat Eleonore mit ihrem Verhalten die Situation der Frauen in dem Gesellschaft in Er zijn drie in Eleonora's naam opgestelde brieven bewaard gebleven waarin ze om pauselijke hulp smeekt. Hoewel Hendrik op dat moment in Normandië was, twijfelde niemand eraan dat Hendrik de opdracht tot de moord had gegeven. [81], Op de terugreis naar Frankrijk (april 1149) slaagde paus Eugenius III er aanvankelijk in om de twee echtelieden weer met elkaar te verzoenen. In oorkondes benoemde ze Jan tot haar rechtmatige erfgenaam, vermaakte ze haar grondgebieden aan hem en droeg ze de eden van trouw en leenplicht van alle bisschoppen en wereldlijke vazallen op hem over. Eleanor of Aquitaine (1st ed.). Eleonora en Lodewijk reisden apart. .mw-parser-output .cquote{margin:1.5em 0;padding:0 50px;display:table;position:relative;border-left:none}.mw-parser-output .cquote>:nth-last-child(2){margin-bottom:0}.mw-parser-output .cquote-cite{position:relative;margin:20px -40px 0;text-align:right;font-size:90%}.mw-parser-output .cquote-cite-leeg{margin-top:0}.mw-parser-output .cquote>:first-child::before,.mw-parser-output .cquote-cite::after{color:#B2B7F2;font-size:42px;font-family:"Times New Roman",Times,serif;font-weight:bold;position:absolute}.mw-parser-output .cquote>:first-child::before{content:"“";left:10px;top:-19px}.mw-parser-output .cquote-cite::after{content:"”";right:0;top:-53px}.mw-parser-output .cquote-cite-leeg::after{top:-33px}, Als bruid gaf Eleonora deze vaas aan koning Lodewijk, Mitadolus aan haar grootvader, de koning aan mij, en Suger aan de Heiligen.[35]. Hendriks politiek beoogde een consolidering van de in het bezit van de familie zijnde territoria tot één gebied, dat in de moderne geschiedschrijving als het Angevijnse Rijk wordt aangeduid. ISBN 978-90-5911-510-1. Lodewijk was in een klooster opgevoed door monniken. In 1127 stierf Eleonora's grootvader en werd haar vader hertog van Aquitanië. [58] Ralph Turner benadrukt echter dat Suger goede politieke redenen had om Eleonora niet alleen in Frankrijk te willen achterlaten: als koningin had ze al een sterke machtspositie en indien ze het ambt van regentes op zich zou nemen, kon ze de plaatsvervangende bevoegdheden van Suger in vraag stellen. [163], Eind 1193 bracht Savaric fitzGeldewin, bisschop van Bath, de voorwaarden over die keizer Hendrik aan Richards vrijlating verbond. Op 70-jarige leeftijd vestigde Eleonora zich in het klooster van Fontevraud. Het oordeel van de eenentwintigste eeuw moet nog gevormd worden. [97], In oktober 1154 stierf Stefanus van Engeland en op 19 december 1154 werden Hendrik en Eleonora door aartsbisschop Theobald van Canterbury in Westminster gekroond. Andere symbolen van koninklijke macht ontbreken echter. De dedicatie doet evenwel vermoeden dat Eleonora in literatuur was geïnteresseerd en de auteur meende te kunnen hopen op een gunstbewijs van haar kant. Dat de abdijkerk van Fontevraud uitgroeide tot begraafplaats van de Plantagenets, is te verklaren door het feit dat de zomerhitte van 1189 het niet toeliet om het lijk van Hendrik naar zijn voorbestemde begraafplaats te vervoeren, de abdij van Grandmont in Limousin. Deze oplossing had voor Hendrik het voordeel dat hij Richard als vazal voor zich had gewonnen, maar Richard tegelijkertijd als onafhankelijke Engelse koning verder tegen Frankrijk streed, waardoor ook Filips II Augustus op Hendrik VI als bondgenoot was aangewezen. [77] Terwijl Eleonora vermoedelijk in Jeruzalem achterbleef, hield haar echtgenoot in Akko een vergadering met de andere christelijke vorsten. De stadsbrand sloeg echter over op het dak van de kathedraal, die instortte en de vluchtelingen begroef. [180] Eleonora had interesse voor de Keltische sagencyclus rond koning Arthur. Lodewijk, die vanaf een heuvel getuige zou zijn geweest van deze catastrofe, had weliswaar niet de plundering van de stad bevolen, maar voelde zich verantwoordelijk voor de dood van deze mensen. [82], Op 13 januari 1151 stierf abt Suger van Saint-Denis, die Lodewijk in belangrijke mate had aangemoedigd om aan zijn huwelijk met Eleonora vast te houden. [138] Het is betrekkelijk zeker dat haar huishouden in deze periode klein was. Zij was toen 65 jaar oud. Er werd verteld dat de paus het echtpaar, toen het avond werd, de beschikking over één kamer met één bed gaf, en dat zo de tweede dochter van Lodewijk en Eleonora zou zijn verwekt. Hun var kendt for sin klogskab, skønhed og karakterstyrke og for sine stormfulde ægteskaber, især med ægtemand nummer to, kong Henrik 2. Het gezelschap leed onder aanvallen door Turken en werd ook geplaagd door verdeeldheid onder de christelijke vorsten die bij de operatie betrokken waren. Eleonora kreeg de gebieden terug die zij in het huwelijk had ingebracht. Willem ontvoerde Amalberga, moeder van drie kinderen, naar zijn hof in Poitiers, waarop zijn echtgenote zich in de abdij van Fontevraud terugtrok. De Franse koning, die zijn deelname aan de Derde Kruistocht al in 1191 had afgebroken, probeerde de machtsverhoudingen ten zijner gunste te verschuiven door Jan de hand van Adelheid, Richards voormalige verloofde, te bieden. Hij dwong Eleonora om met hem mee naar Jeruzalem te reizen. [179] Als een van Eleonora's hofdames aan dit liefdeshof in Poitou werd haar oudste dochter Maria vermeld, hoewel er geen aanwijzingen voor zijn dat Eleonora naar haar scheiding van Lodewijk haar oudste dochter ooit weerzag. Eleonora stierf op 1 april 1204 op vermoedelijk tachtigjarige leeftijd. Met zijn moeder, zijn broer Jan, zijn halfbroer (de bastaard) Godfried Plantagenet alsook meerdere aartsbisschoppen wilde hij regelen wie tijdens zijn afwezigheid zijn koninkrijk zou regeren. Maar omdat er weinig originele documenten zijn, heeft ieder tijdperk zo zijn eigen Eleonora gecreëerd in verhalen, boeken en films. Eleonora voelde zich als erfgename van Aquitanië geroepen en gerechtigd om haar hertogdom zelfstandig te besturen en verzette zich tegen de inlijving ervan in het rijk van haar echtgenoot. De tekeningen voor haar grafmonument lagen al klaar. Dit gebeurde op Eleonora's aansturen, omdat ze meende dat haar kleinzoon Arthur te nauwe banden had met het Franse koninklijk hof. Daarom reisde Eleonora over de Pyreneeën naar Navarra om voor Richard een bruid op te halen, Berengaria van Navarra. Maar van een rustige ‘pensionering’ was geen sprake. Haar oudste dochter Marie, gravin van Champagne, gaf Chrétien de Troyes, "de eerste grote klassieke Franse dichter", de opdracht de Britse vertellingen in het Frans te bewerken. Met het oog op de verpletterende overmacht van zijn vazal concentreerde Lodewijk zich op de uitbouw van het kroondomein en een politiek van bondgenootschappen, waarvan zijn in 1165 geboren zoon Filips II Augustus later wezenlijk zou profiteren. [46] Theobald vond steun bij Bernardus van Clairvaux, die zich tegenover paus Innocentius II gechoqueerd toonde over het tegen het huis Blois-Champagne gepleegde misdrijf en wees op het sacrament van het huwelijk. Hij zag Eleonora meestal slechts tijdens de hofdagen rond Kerstmis. Ooit was Becket Hendriks steun en toeverlaat geweest, maar na zijn benoeming in Canterbury begon hij zich te verzetten tegen pogingen van Hendrik om de Kerk te onderwerpen aan de macht van de koning. Volgens het Verdrag van Montmirail zouden nu aan Richard zowel Engeland, Normandië, Anjou, Poitou als Aquitanië toevallen. In enkele verzen van deze dedicatie bad hij Eleonora om haar invloed bij de koning aan te wenden, opdat hij het aan hem toegewezen erfdeel van zijn moeder bekwam. Toen echter de koning zich zou hebben gehaast om haar weg te rukken, heeft zijzelf melding makend van hun verwantschap gezegd dat het niet toegestaan is dat ze langdurig zouden samenwonen, omdat tussen hen een bloedverwantschap in de vierde en vijfde (graad is). In maart 1148 kwam Lodewijk met een tiende van het oorspronkelijke kruisvaardersleger aan in Antiochië. [186] Dit verhaal berust op één enkele bron: De amore van Andreas Capellanus, uit in de tweede helft van de 12e eeuw, een brevier voor hoofse liefde, waarin onder andere oordelen in liefdeszaken werden vermeld die weden gedacht door Eleonora en haar hofdames te zijn geveld. Ook Eleonora liet zich niet onbetuigd. [149] De alliantie tussen Richard en Filips II Augustus leidde onmiddellijk tot militaire actie, waarbij Hendrik niets tegen hun gecombineerde strijdkrachten kon inbrengen. Hij werd mogelijk op bevel van Jan vermoord. Richard Leeuwenhart overleefde zijn kruistocht, maar viel onderweg naar huis in handen van de Oostenrijkse hertog Leopold. Eleonora werd geboren in 1122-24 als erfdochter van de machtige hertog Willem van Aquitanië. Ze zette haar kinderen en kleinkinderen op belangrijke Europese tronen, ze ging op kruistocht en was beschermvrouwe van troubadours en ‘hoofse liefde’. New York Public Library System, NYPL Ook de stoffelijke resten van Eleonora werden er bijgezet. Eleonore hatte in ihrem bewegten, aufregendem Leben viele Titel: Eleonore von Poitou, Reiche Erbin von Aquitanien, Königin zweier Länder, Königin von Frankreich, Königin von England, Herzogin von Aquitanien und schließlich auch Königin der Troubadoure. Hoewel hij sedertdien in alle ridderlijke kunsten werd onderwezen en door zijn vader in regeringszaken betrokken, werd de 17-jarige Lodewijk gekenmerkt door een diepe gelovigheid en terughoudende bescheidenheid. Hendrik II trachtte evenwel in 1175/1176 een nietigverklaring van zijn huwelijk te bekomen. [176] Philippe de Thaon bijvoorbeeld droeg zijn bestiarium oorspronkelijk op aan Adelheid van Leuven, een van Eleonora's voorgangsters als Engelse koningin. [12] Enkel Richard van Devizes bewonderde ook de volharding en beslistheid waarmee Eleonora zich voor haar zoon Richard Leeuwenhart tijdens diens kruistocht inzette. Formeel was Hendrik ondergeschikt aan koning Lodewijk, maar in de praktijk lagen de verhoudingen ingewikkelder. Raymond hoopte op Lodewijks ondersteuning te kunnen rekenen bij zijn veldtochten tegen Aleppo en Hama, terwijl Lodewijk van plan was om zo spoedig mogelijk naar Jeruzalem op te breken. [189], Historica Daniela Laube is van mening dat Eleonora's slechte reputatie haar oorsprong vindt in de voor haar tijdgenoten moeilijk begrijpbare gebeurtenissen tijdens de Tweede Kruistocht in Antiochië. Die opzet mislukte omdat de jonge Hendrik eerder stierf dan zijn vader. Voor Eleonora gaf dit de verkeerde indruk dat het graafschap Toulouse slechts een vazalstaat was van Aquitanië, en niet haar rechtmatige bezit. [92] Zowel voor Eleonora als voor Hendrik was deze verbintenis zinvol: Eleonora was na de ontbinding van het huwelijk niet enkel door geweldzame huwelijksverzoeken bedreigd, maar had ook behoefte aan een weerbare partner om haar aanspraken in haar gebieden te doen gelden. von England, they had 5 children. [163] Als kruisvaarder stond Richard onder een bijzondere pauselijke bescherming. Enkele weken later werden ze ingehuldigd als koning en koningin van Frankrijk. De vaas werd – zoals uit de inscriptie kan worden afgeleid – door koning Lodewijk VII aan Suger geschonken, die hem op zijn beurt aan de abdij van Saint-Denis schonk. Hij interpreteerde ze als een aanval op zijn koninklijke autoriteit en begon een veldtocht tegen Theobald, die hij verantwoordelijk hield voor de hele affaire. Op 76-jarige leeftijd ondernam ze in 1200 nog een reis naar Castilië, waar ze haar kleindochter Blanche selecteerde voor een huwelijk met de Franse troonopvolger, de latere Lodewijk VIII. [17] Van haar grootvader zijn elf in het Occitaans geschreven minneliederen overgeleverd, wat hem de bijnaam "troubadour-hertog" opleverde. Ook werd Eleonora’s betrokkenheid bij de ‘hoofse’ poëzie geïnterpreteerd als een poging om beschaving en fatsoen te brengen in een tijdperk dat gedomineerd werd door woest wapengekletter. Het was pas nadat zijn oudere broer Filips in oktober 1131 bij een val van zijn paard om het leven was gekomen, dat zijn vader hem uit het klooster liet terughalen naar het Franse hof. De aanvankelijk op het kasteel van Chinon gevangen gehouden Eleonora werd in de zomer van 1174 naar Engeland overgebracht. [38] Zijzelf en haar gevolg stootten vaak op weerstand; de oudgediende Capetingische hovelingen zagen de clique rond de jonge koningin wellicht als een bedreiging voor hun invloed. [59], Op paaszondag, 31 maart 1146, predikte Bernardus van Clairvaux in het open veld en riep hij de verzamelde menigte op om zich bij de kruistocht aan te sluiten. [121], Volgens historica Alison Weir was het een politiek verstandige zet om Eleonora met Hendriks toestemming en onder zijn opperheerschappij het bestuur in haar geërfde gebieden, die dertig jaar lang onder vreemde heerschappij hadden gestaan, te laten uitoefenen. Slechts enkele decreten van Lodewijk dragen ook haar naam. [48], In het huishouden van Eleonora leefde ook haar jongere zus Petronilla. [11] In het bijzonder Gerald, die aan het Engelse koninklijk hof geen mecenas had gevonden, polemiseerde in zijn werk vol leedvermaak en boosaardig tegen alle leden van het huis Plantagenet. Geen enkele tijdgenoot van Eleonora liet een schriftelijke getuigenis na die als een biografie kan worden beschouwd. Ze had minstens één schrijver in dienst voor haar actieve correspondentie. Er zijn ook bronnen die erop wijzen dat Eleonora poogde het leven aan het Franse hof om te vormen overeenkomstig de hoofse cultuur die ze gewoon was. Het was pas met het ontstaan van de moderne geschiedschrijving in de loop van de 19e eeuw dat men er zich van bewust werd dat de betrekking tussen Eleonora en de pas in 1138 in Mesopotamië geboren Saladin historisch gezien niet houdbaar is.[194]. Voor een vrouw was dat beslist een ongebruikelijke stap. Eleanor of Aquitaine, queen consort of both Louis VII of France (1137–52) and Henry II of England (1152–1204) and mother of Richard I (the Lionheart) and John of England. Over vrouwen was hem in het klooster weinig goeds bijgebracht: ze zouden zondig zijn, een ‘valstrik van de duivel’. Die was al gekroond tijdens het leven van zijn vader. William was born on October 22 1099, in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, France. Lodewijk stelde als enige voorwaarde dat zijn dochter niet in het huishouden van zijn ex-vrouw zou opgroeien, waarop Hendrik verklaarde haar aan zijn seneschalk te zullen toevertrouwen. Een zwarte dag uit de regeringsperiode van Hendrik II was de moord op de aartsbisschop van Canterbury, Thomas Becket, in 1170. Richard was niet erg populair in Engeland, daarom ging Eleonora voor hem op campagne.
Zur Mühlen Gruppe Versmold, Dropbox Earnings Estimate, Bergbahnen Samnaun Sommer 2020, Brasilien Handball Trainer, Divisionen Der Bundeswehr, Handball Ergebnisse Pforzheim, Text Me When You Get Home Bedeutung, Landkreis Karlsruhe Service, "stephan Weil" Bruder, Daut Rheda-wiedenbrück öffnungszeiten,
Neue Kommentare